De afgelopen week ben ik door velen bevraagd over de staat van politieke partij waarvan ik lid ben en de kwestie Mauro. Terecht werd de vinger op de gevoelige plek gelegd. Want hoe kan het gebeuren dat een christelijke partij (barmhartig en solidair) ervoor zou gaan zorgen dat Mauro ons land moet verlaten? En hoe kan het gebeuren dat het CDA zich manoeuvreert in deze heikele positie? Eigenlijk moet je constateren, hoe pijnlijk ook, dat de kwestie Mauro de huidige staat van het CDA markeert. Gisteren (zaterdag 29/10/2011) was ik op het CDA-congres. Ik wil een aantal noties die ik van dat congres heb meegenomen beschrijven.
In deze politieke context kun je als CDA-fractie niet meer voor uitzetting van Mauro stemmen, zonder politieke schade te lijden. De keuze is: of Mauro zonder beperkingen een Nederlands paspoort geven, en daarmee geen gezichtsverlies op korte termijn te lijden en daarmee je positie binnen de coalitie sterker houden. Ofwel kiezen voor standvastigheid en heldere lijn, en daarmee het jarenlange asielbeleid verdedigen. Maar: ‘Moraliteit gaat voor recht, (of genade gaat voor recht)’. Doekle Terpstra verwoordde het goed. Tot in het uiterste vasthouden aan bestaand beleid is prijzenswaardig, maar doet geen recht aan de emotie in de samenleving over Mauro en de groep jongeren waar hij symbool voor staat. Het CDA moet gaan voor moraliteit, en daarmee ook de 80 andere jongere asielzoekers, waar Mauro symbool voor staat, een generaal pardon geven.
De CDA-fractie doet uitstekend werk in de Tweede Kamer. Als ik hoor welke keuzes de fractie maakt in bepaalde dossiers (de toekomst van de zorg, de Euro-crisis), dan kan ik daar alleen maar achter staan. Maar ik hoor dat verhaal alleen op interne CDA-bijeenkomsten. Dat communicatie naar buiten toe is echt onvoldoende. En dat doet geen recht aan het werk van de fractie zelf.
Het zou mooi zijn als iedereen zou stoppen om Mauro voor zijn/haar politieke karretje te spannen. Daarmee doel ik op de verschillende oppositiepartijen die met een soort moreel superioriteitsgevoel de kwestie Mauro gebruiken om politieke statements te maken. Ik doel vooral ook op PvdA (Albayrak!) en CU, die in het verleden zelf verantwoordelijk waren voor de keuzes die Leers nu maakt, terwijl een gemakkelijker positie in de Tweede Kamer hen opeens een heel ander beeld laat schetsen.
Het asielbeleid in Nederland moet humaner. De resolutie op het partijcongres heeft dat met zoveel woorden duidelijk gemaakt. Ik ben het daar mee eens. Sowieso vind ik dat het asielbeleid niet meer zou moeten gaan over aantallen, maar over mensen. Daarbij komt dat de vergrijzing van Nederland er best wel eens een noodzaak kan ontstaan dat we in de toekomst meer beroep moeten doen op arbeidskrachten uit het buitenland. Die situatie gaat ervoor gaat zorgen dat de toon en de inhoud van het integratiedebat honderdtachtig graden zal keren. Ten positieve aan de humaniteit van ons asielbeleid in Nederland.
Jacobine Geel moet bij het CDA betrokken blijven. De prachtige en inspirerende speech van Jacobine Geel toonde aan dat het verhaal van het CDA prima is. De uitgangspunten zijn een uitstekende basis voor de politiek om vanuit te opereren. Dit zijn de hertaalde uitgangspunten van het CDA:
Uitgangspunten en idealen. Prachtig om ze te hebben en er over te praten, maar ze krijgen pas betekenis als je er naar leeft. De Nederlandse samenleving bevraagt het CDA terecht op de naleving van deze uitgangspunten en idealen. De kernvraag in deze asielkwestie én in de verdere samenwerking met de PVV is of het CDA keuzes kan maken in het licht van deze uitgangspunten, en nog belangrijker: is het CDA daarbij zichzelf?
Ik wilde maar even geen uitspraken doen over de verdeeldheid in de fractie. Behalve dan: eenheid is te alle tijde beter dan verdeeldheid, en daar heeft iedere betrokkene een bijdrage aan te doen.